Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/550

 Poszedł do domu, posilił się kawałkiem razowego chleba i sera, w kasku przyniesionymi, potem kupił mosiężnego drutu, zrobił siatki i w nocy zastawił je w lesie.
 Złapały się dwa króliwi.
 Pitoux bardzoby był rad posiąść zająca, ale mu się nie powiodło, co wytłumaczył sobie starą myśliwską prawdą, że: Psy i koty, zające i króliki, w parach ze sobą nie chodzą.
 Trzeba było iść trzy lub cztery mile na zające, a Pitoux zanadto zmęczony był, aby jego nogi tak daleko dźwignąć go mogły.
 Około pierwszej wrócił ze swym łupem; co będzie rano zobaczy.
 Pitoux, znużony, położył się na niegodziwym materacu i przespał do siódmej zrana.
 Przez otwartą okiennicę, ujrzał trzydziestu do czterdziestu mieszkańców Haramontu, jak mu się śpiącemu przyglądali.
 Obudziwszy się, jak Turenjusz na działowem łożysku, uśmiechnął się do swych współobywateli i zapytał ich uprzejmie, czemu tak rano i tak licznie zebrali się u niego?
 Jeden z przybyłych zabrał głos. Rozmowę wiernie powtórzymy. Mówił węglarz, nazywał się Klaudjusz Tellier.
 — Ludwiku-Aniele Pitoux — rzekł myśleliśmy noc całą nad tem, że obywatele, jak to mówiłeś wczoraj, muszą się uzbroić dla odzyskania wolności.
 — Powiedziałem to — odparł Pitoux tonem stanowczym i oznajmującym, że gotów przyjąć odpowiedzialność za każde słowo swoje.
 — Otóż do uzbrojenia brak nam rzeczy najgłównieszej!...
 — Czego? — zapytał Pitoux z zajęciem.
 — Broni!
 — Ba! prawda — rzekł Pitoux.
 — Myśleliśmy jednak nie napróżno i bądź co bądź uzbroimy się...
 — Kiedy odjeżdżałem, było pięć strzelb w Haramoncie, trzy wojskowe, jedna pojedynka myśliwska i jedna dubeltówka.
 — Teraz jest tylko cztery — odparł mówca, dubeltówka rozleciała się miesiąc temu od starości.