Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/551

 — Należała do Dezyderjusza Maniquet — dodał Pitoux.
 — Tak, i ucięła mi dwa palce, pękając — rzekł Maniquet i wzniósł po nad głowę rękę uszkodzoną. Ponieważ zdarzyło się to z królikami tego arystokraty pana de Longpré, arystokraci zapłacą mi zato.
 Pitoux dał znak skinieniem głowy, że jest tego samego zdania.
 — Mamy więc tylko cztery strzelby, podjął Klaudjusz Tellier.
 — Czterema strzelbami można pięciu ludzi uzbroić.
 — Jakto?
 — Piąty będzie miał pikę. Tak samo jest w Paryżu, na czterech ludzi uzbrojonych strzelbą, piąty nosi pikę. Na pikach zatykają się ucięte głowy.
 — O! o! — odezwał się jakiś głos gruby — my głów ucinać nie będziemy.
 — Nie — rzekł poważnie Pitoux — jeżeli oprzemy się pokusom panów Pittów. Ale, zaraz, wielu ludzi może nosić broń w Haramoncie? Liczyliście?
 — Tak.
 — I jest takich?...
 — Trzydziestu dwóch.
 — Brakuje więc dwudziestu ośmiu karabinów.
 — Nigdy ich mieć nie będziemy — rzekł gruby głos.
 — To się pokaże, mój Bonifacy — odpowiedział Pitoux.
 — Jakto się pokaże?
 — Już ja wiem.
 — Co wiesz?
 — Że będzie ich można dostać...
 — Dostać?
 — Tak, lud paryski także nie miał broni, ale pan Marat, lekarz uczony, chociaż bardzo brzydki powiedział ludowi gdzie szukać broni! Lud poszedł i znalazł.
 — A gdzież pan Marat kazał iść? — spytał Maniquet.
 — Kazał iść do Inwalidów.
 — Nie ma Inwalidów w Haramoncie.
 — Znam miejsce w którem znajduje się przeszło sto fuzyj — rzekł Pitoux.
 — Gdzież to?
 — W kollegjum ojca Fortier’a.