Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/552

 — On ma strzelb tyle? Czy ten dziad chce chłopców z chóru uzbroić? rzekł Kludjusz Tellier.
 Pitoux niedobrze był usposobionu dla Fortiera, dotknęło go jednak to gwałtowne wystąpienie przeciw dawnemu profesorowi.
 — Kluadjuszu! — zawołał — Klaudjuszu!
 — Cóż takiego?
 — Nie powiedziałem wszak, że strzelby są własnością ojca Fortiera.
 — Skoro są u niego, to są jego...
 — Fałszywe rozumowanie, Klaudjuszu. Ja choć jestem w domu Bastiana Gadinet, nie jestem właścicielem jego domu.
 — Prawda — odezwał się Bastian niepytany.
 — Więc strzelby nie należą do ojca Fortier?
 — Nie.
 — Czyjeż są zatem?
 — Gminy.
 — Jeżeli należą do gminy, dlaczegóż znajdują się u ojca Fortiera?
 — Są u Fortiera, bo dom w którym on mieszka, należy do gminy; gmina daje mu mieszkanie, bo odprawia mszę świętą i uczy darmo dzieci biednych obywateli. Ponieważ tedy dom, w którym mieszka Fortier, należy do gminy, gmina ma prawo w swym domu wyznaczyć pokój na złożenie fuzyj.
 — Prawda!... zawołali słuchacze — gminie służy to prawo.
 — A więc cóż dalej?... jakże się do tych fuzyj dostaniemy?
 Pytanie wprowadziło w kłopot Pitoux, i w ucho się aż podrapał.
 — Mów prędzej!... odezwał się inny głos, bo musimy iść do roboty?
 Pitoux odetchnął, ostatnie pytanie dało mu pole do wybiegu.
 — Do roboty! — zawołał Pitoux. — Chcecie się uzbrajać w obronie ojczyzny i myślicie o robocie!
 I Pitoux roześmiał się tak ironicznie i pogardliwie, że haramontczycy upokorzeni, spoglądali po sobie.
 — Chętnie dla wolności poświęcimy koniecznych dni kilka — odezwał się któryś wieśniak.