Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/561

 — A więc? — spytał, widząc przystających towarzyszy.
 — Widzisz, Pitoux — rzekł Klaudjusz, ja i Dezyderjusz Maniquet, dowodzimy tu ludem we dwóch, czy chcesz być z nami?
 — A to naco?
 — Ah! widzisz, aby...
 — Aby? — spytał Pitoux, prostując się.
 — Aby spiskować... szepnął cicho Klaudjusz.
 — Jak w Paryżu!.. rzekł Pitoux, śmiejąc się.
 Faktem jest, że lękał się tego wyrazu, a nawet echa tego wyrazu, lękał go się nawet wpośród lasu.
 — No, wytłumacz się, rzekł w końcu.
 — Zbliż się, Dezuderjuszu, szepnął Klaudjusz. — obejmij wartę i przekonaj się, czy nas kto nie szpieguje?
 Dezyderjusz skinął głową potakująco, obszedł dużą przestrzeń wokoło, wrócił cicho i rzekł:
 — Mów, jesteśmy sami.
 — Moi bracia!... zaczął Klaudjusz, wszystkie gminy we Francji chcą się uzbroić w charakterze gwardji narodowej, jak mówił Pitoux.
 — Prawda!... wtrącił ten ostatni.
 Dlaczegóżby i Haramont uzrojonem być nie miało?...
 — Wczoraj, gdym wspomniał o uzbrojeniu, odpowiedziałeś mi Klaudjuszu, że Haramont nie ma broni.
 — To najmniejsza, skoroś, objaśnił, że wiesz gdzie ją znaleźć można.
 — Tak, tak... — rzekł Pitoux, zrozumiawszy, do czego Klaudjusz zmierza i w czem leży niebezpieczeństwo.
 — Otóż, naradzaliśmy się — ciągnął Klaudjusz, my młodzi patrjoci kraju...
 — Dobrze.
 — Jest nas trzydziestu trzech!...
 — To trzecia rzęść dziewięćdziesięciu dziewięciu.
 — Znasz się na — manewrach? — zapytał Klaudjusz.
 — Ba! — zawołał Pitoux, który broni nosić nie umiał — toż widziałem z dziesięć razy, jak generał de Lafayette, manewrował z czterdziestoma tysiącami ludzi.
 — Świętnie! — zawołał Dezyderjusz, który zawsze swoje słówko wtrącić pragnął.
 — Chcesz więc nami dowodzić? — zapytał Klaudjusz