Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/562

 — Ja? — zawołał Pitoux, odskakując ze zdziwienia.
 — Ty, Pitoux!...
 Dwaj spiskowi zagłębili wzrok w krewniaka panny Anieli.
 — Wahasz się?... — powiedział Klaudjusz.
 — Ależ...
 — Czy nie jesteś patrjotą? — rzekł Maniquet.
 — O! cóż znowu?
 — Boisz się czegoś?
 — Ja zdobywca Bastylji, ja żołnierz z medalem?...
 — Masz medal!
 — Będę go miał, jak tylko wybija medale, pan Billot obiecał odebrać mój w mojem imieniu.
 — Pitoux będzie miał medal! Będziemy mieli wodza z medalem! — zawołał Tellier zachwycony.
 — Przyjmujesz? — zapytał Dezyderjusz.
 — Przyjmujesz? — powtórzył Klaudjusz.
 — Dobrze, przyjmuję!... zawołał Pitoux z zapałem, a może i z nowem budzącem się w nim uczucem-, — z dumą.
 — Rzecz zatem skończona! — zawołał Klaudjusz — od jutra dowodzisz nami!...
 — A co pod mojem dowództwem robić będziecie?...
 — Mustry się uczyć będziemy.
 — A gdzie fuzje?
 — Ty wiesz gdzie.
 — A! tak, u księdza Fortier’a.
 — Naturalnie.
 — Tylko czy Fortier nie odmówi?
 — Zrobisz w każdym razie tak, jak patrjoci u Inwalidów zrobili, zdobędziesz je.
 — Ja sam?
 — Będziesz miał nasze podpisy, a zresztą w potrzebie nasze ręce, zbuntujemy całą osadę.
 Pitoux spuścił głowę.
 — Ojciec Fortier jest strasznie uparty, rzekł.
 — Ba, byłeś jego uczniem wybranym, nie odmówi ci niczego.
 — Widocznie go nie znacie!... rzekł Pitoux z westchnieniem.
 — Czy naprawdę myślisz że ci ten stary odmówi?
 — Odmówiłby szwadronowi żołnierzy. Strasznie upar-