Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/563

ty, injustum et tenacem... Ale prawda!... rzekł Pitoux, przerywając, — nie umiecie po łacinie.
 Dwaj haramontczycy nei dali się olśnić, ani cytatą, ani apostrofą.
 — Dalibóg!... zawołał Dezyderjusz — widzę, żeśmy pięknego sobie wodza wybrali, Klaudjuszu. Toż on boi się wszystkiego!...
 Klaudjusz zwiesił głowę.
 Pitoux spostrzegł, że poniżył się na wysokiem stanowisku. Przypomniał sobie, że los sprzyja śmiałkom.
 — Zobaczymy... rzekł.
 — Podejmujesz się więc strzelb dostarczyć?
 — Podejmuję się... spróbować.
 Szmer zadowolenia rozjaśnił oblicze towarzyszy.
 — O! o! — myślał Pitoux — ci ludzie rządzą mną, zanim ich wodzem zostałem. Co to będzie potem?
 — Próbować — podjął Klaudjusz, z głową spuszczoną — to nie dosyć
 — Jeżeli nie dosyć — odparł Pitoux — to idź za mnie. Ustępuję ci dowództwa, idź zapoznaj się z księdzem Fortier i jego dyscypliną.
 — Śmieszna rzecz, doprawdy — trwącił pogardiwie Maniquet — aby ten kto wrócił z Paryża z kaskiem i pałaszem, obawiał się dyscypliny.
 — Pałasz i kask nie są pancerzem, a gdyby nawet były, dyscyplina księdza Fortiera łatwo odnajdzie miejsce bezbronne.
 Tellier i Maniquet zrozumieli, jak się zdawało, tę uwagę.
 — Dalej, Pitoux, mój synu! — rzekł Klaudjusz. (Mój synu, wyrażenie przyjacielskie, bardzo w okolicy używane).
 — Dobrze — rzekł Pitoux — ale pamiętajcie, że wymagam bezwzględnego posłuszeństwa.
 — Będziemy posłuszni!... rzekł Klaudjusz, mrugnąwszy okiem na Dezyderjusza.
 — Dostarcz nam tylko strzelb!... dodał ostatni i nie obawiaj się niczego.
 — Skończone!... rzekł Pitoux, bardzo w duszy zaniepokojony, ale przez ambicję, gotów do śmiałych czynów
 — Przyrzekasz?
 — Przysięgam!...