Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/568

 Po straceniu z oczu Gilberta, zwrócił się do księdza z westchnieniem:
 — Ależ! księżę dobrodzieju — rzekł — dlaczego nazywasz mnie rewolucjonistą? Czy to przypadkiem nie ja jestem przyczyną rewolucji?
 — Żyłeś z jej sprawcami.
 — Księże dobrodzieju — rzekł Pitoux, z wielką godnością — każdemu wolno myśleć jak mu się podoba.
 — A więc?
 — Est penes hominem arbitrium et ratio.
 — No! no! — rzekł ksiądz — to ty gburze umiesz jeszcze po łacinie?
 — Umiem to, coś mnie pan nauczył — odparł skromnie Pitoux.
 — Tak, przejrzane, pomnożone i upiększone przez barbaryzmy.
 — Ba! barbaryzmy! a któż ich nie popełnia?
 — Nicpoń jesteś! — krzyknął ksiądz, widocznie urażony tą tendencją Ludwika do uogólniania — czy sądzisz, że i ja popełniam barbaryzmy?
 — Popełniałbyś pan je z pewnością w oczach mocniejszego od siebie łacinnika.
 — No, proszę! — zawołał ksiądz blady z gniewu, a jednak uderzony rozumowaniem.
 I dodał smutno:
 — Oto w dwóch słowach system tych zbrodniarzy: niszczą i burzą wszystko. Na czyją korzyść? Sami nie wiedzą, na korzyść niewiadomego. Dalej mości bisurmanie, mów otwarcie. Znasz lepszego ode mnie łacinnika?
 — Nie, nie znam, ale mogą być tacy. Ja nie znam wszystkiego...
 — Spodziewam się, do kaduka!
 Pitoux przeżegnał się pobożnie.
 — Co robisz bezbożniku?
 — Ksiądz dobrodziej klnie, więc ja się żegnam.
 — Ah więc, panie ladaco, przyszedłeś tu, aby mnie osławić?
 — Co! — powtórzył Pitoux.
 — A widzisz, że nie rozumiesz.
 — Przeciwnie, księże dobrodzieju, rozumiem. Dzięki wam, znam pierwiastki: osławić, obębnić, tympanum, pochodzi z greckiego tympanon, bęben, kij lub dzwon.