Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/570

 Objurgatio imbellem animum arguit; słabość zdradza się gniewem.
 Ksiądz wzruszył ramionami.
 — Czekam odpowiedzi — rzekł Pitoux.
 — Mówisz, że rewolucjoniści dobrze rozumują, wymień mi zatem choć jednego z tych nieszczęśliwych, któryby czytać i pisać potrafił.
 — Ja — rzekł Pitoux z pewnością siebie.
 — Czytać, nie przeczę, i to jeszcze! Ale pisać!
 — Pisać? — powtórzył Pitoux.
 — Tak, pisać ortograficznie?
 — Umiem.
 — Chcesz się założyć, że pan po mojem, nie napiszesz, pół kartki bez dwóch błędów.
 — O! naprzykład!
 — Wyszukam imiesłowy i słowa względne, przyprawię to niektóremi zaimkami i... trzymam zakład.
 — O! gdybym miał czas.
 — Przegrałby ksiądz z pewnością.
 — Pitoux, Pitoux!!! przypomnij sobie przysłowie: Ludovicus Pitovius asinus est.
 — Ba! przysłowia są na całym świecie. Czy ksiądz wie, co mi śpiewały trzciny, gdym tamtędy przechodził w Wualu?
 — Nie, ale radbym wiedzieć, panie Midasie.
 — Fortierus abbas forte fortis.
 — Pitoux! — zawołał ksiądz.
 — W wolnym przekładzie znaczy to: ksiądz Fortier nie codzień jest potęgą.
 — Szczęściem! — rzekł ksiądz — że nie dość oskarżyć, trzeba dowieść.
 — Niestety! księże dobrodzieju, jakżeby to łatwo było. Czego uczysz pan swoich wychowańców?
 — Ależ...
 — Zaraz. Czego ich pan nauczysz?
 — Tego co sam umiem.
 — Dobrze, zapisz ksiądz coś powiedział: tego co umiem.
 — No tak, tego co umiem — powtórzył ksiądz zachwiany, bo przekonał się, że przez czas nieobecności, ten dziwmy napastnik, nowych wyuczył się ciosów. — Tak powiedziałem, cóż dalej?
 — Cóż ksiądz umie?...