Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/575

 — A!... tak, mówmy o tem.
 — I uwielbienia dla waszej nauki — dodał Pitoux.
 — Wężu!... — rzekł ksiądz.
 — Ależ!... naprzykład.
 — No, i o cóż masz mnie prosić?... Żebym cię znowu wziął do siebie?... O!... nie... nie chcę psuć moich uczniów, zachowałbyś zawsze jad szkodliwy i zaraziłbyś młode rośliny: Infecit pabula tabo.
 — Ależ, księże dobr....
 — Nie, nie proś mnie o to — jeeżli chcesz jeść koniecznie, bo wnoszę, że dzicy oprawcy paryscy jedzą jak poczciwi ludzie, jeśli żądasz swej krwawej porcji będziesz ją miał. Ale dam ci ją przede drzwiami, w przedsionku, tak jak ją dawni patronowie rzymscy dawali swoim klijentom.
 — Księże Fortier!... rzekł Pitoux prostując się, — nie żądam od was pożywienia, mam go dosyć, nie chcę być ciężarem nikomu.
 — Co?... — wtrącił ksiądz zdziwiony.
 — Żyję jak inne stworzenia!... bez żebraniny, z naturalnego przemysłu, żyję z pracy rąk: a do tego stopnia nie jestem ciężarem nikomu, że niektórzy współobywatele mnie swoim wodzem wybrali.
 — He?... — zauważył ksiądz przestraszony, jakby na padalca nastąpił.
 — Tak, tak, wybrali mnie wodzem swoim!... powtórzył uprzejmie.
 — Wodzem, czego?... — spytał ksiądz.
 — Wodzem oddziału ludzi wolnych — rzekł Pitoux.
 — Boże mój!... — zawołał ksiądz — ten nieszczęśliwy oszalał.
 — Wodzem gwardji narodowej w Haramoncie!... dokończył Pitoux skromnie.
 Kapłan nachylił się ku niemu, aby w rysach potwierdzenie słów wyczytać.
 — Czy jest gwardja narodowa w Haramoncie?... — zawołał.
 — Tak, księże dobrodzieju.
 — I ty wodzem jej jesteś?...
 — Tak, księże dobrodzieju.
 — Ty, Pitoux?...
 — Ja, Pitoux.