Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/576

 Ksiądz podniósł ku niebu załamane ręce i wyszeptał:
 — Obrzydzenie i rozpacz!...
 — Nie wiecie, księże dobrodzieju — ciągnął Pitoux łagodnie — że gwardja narodowa ustanowioną jest dla obrony życia, wolności i własności obywateli?...
 — Oh... oh!... — jęczał staruszek zmartwiony.
 — I nigdy za wiele władzy nie ma ona, szczególniej na wsiach, z powodu band przeróżnych...
 — Band, których ty jesteś wodzem!... zawołał ksiądz — band niszczycieli, podpalaczy, morderców!...
 — Ależ, nie mieszajcie jednych z drugimi, kochany księże Fortier, zobaczycie mych żołnierzy, najzacniejsi to obywatele...
 — Cicho bądź!... cicho bądź!...
 — My, księże dobrodzieju, jesteśmy twoimi naturalnymi opiekunami, dowód, że przyszedłem do ciebie.
 — Poco?...
 — Poto — rzekł Pitoux drapiąc się w ucho i patrząc w miejsce, gdzie kask leżał, aby zobaczyć, czy podnosząc tę niezbędną część swego stroju, nie za bardzo się od linji obronnej oddalił.
 Kask upadł o kilka tylko kroków od wielkiej bramy, prowadzącej na ulicę Soissons.
 — Pytałem się, poco?... — powtórzył ksiądz.
 — Oto — rzekł Pitoux, cofając się dwa kroki — oto jaki jest główny cel mego posłannictwa. Księże dobrodzieju, pozwólcie, że to wam wyłożę...
 — Wstęp!... — mruknął ksiądz.
 Pitoux postąpił jeszcze dwa kroki, ale ksiądz posuwał się za nim w tej samej odległości.
 — A więc — rzekł Pitoux, nabierając odwagi w sąsiedztwie swej broni odpornej — każdy żołnierz potrzebuje karabina, a my ich nie mamy.
 — A!... nie macie karabinów!... — zawołał ksiądz drżąc z radości. — Nie mają karabinów!... Żołnierze bez karabinów!.. A to piękni żołnierze!...
 — Ale, księże dobrodzieju — mówił Pitoux posuwając się znowu dwa kroki do kasku — powiedziano przecie: Szukajcie a znajdziecie...
 — Tak?... Więc wy szukacie?
 Pitoux dotarł do kasku, a zajęty podnoszeniem, nie uważał zapytania księdza, który powtórzył: