Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/577

 — Szukacie?
 Pitoux podniósł.kask.
 — Tak księże dobrodzieju — rzekł — szukamy..
 — I gdzie?
 — U was — dodał Pitoux naciskając kask na głowę.
 — U mnie karabinów? u mnie?
 — Tak, u was ich nie brakuje.
 — Ah! moje muzeum! — zawołał ksiądz — przyszedłeś zrabować moje muzeum. Pancerze dawnych, mężnych wojowników, na grzbietach takich hultajów! Mości Pitoux, mówiłem ci przed chwhilą, że jesteś szalony. Miecze hiszpanów z Almanza, piki szwajcarów z Marignan, dla uzbrojenia pana Pitoux i jego sprzymierzeńców! Ha! ha! ha!
 Ksiądz śmiał się z tak pogardliwą groźbą, że dreszcz przebiegł po żyłach Pitoux.
 — Nie, księże dobrodzieju — rzekł ta broń byłaby dla nas nieużyteczną.
 — Dobrze, że to uznajesz.
 — Nie tej broni nam trzeba.
 — Jakiej więc?
 — Tych karabinów marynarskich, które za karę czyściłem tak często, gdym jeszcze miał zaszczyt zostawać pod waszemi prawami, dum me Galatea tenebat — dodał z wdzięcznym uśmiechem.
 — Doprawdy — rzekł ksiądz, którego rzadkie włosy powstały na ten uśmiech na głowie, doprawdy, potrzeba ci karabinów marynarskich!
 — To broń, nie mająca historycznej wartości, a użyteczna.
 — Aha! — rzekł ksiądz, sunąc rękę do pasa gdzie wisiała dyscyplina — aha! zdrajca się demaskuje!
 — Księże dobrodzieju!... błagał Pitoux przechodząc z pogróżki do prośby — dajcie nam te trzydzieści karabinów.
 — Precz! — zawołał Fortier, posuwając się o krok jeden.
 — Zdobędziecie sobie uznanie — dodał Pitoux cofając się — przyczynicie się do uwolnienia kraju od ciemięzców.
 — Mam dostarczać broni na siebie i na moich — zawołał ksiądz wyciągając dyscyplinę. Nigdy a nigdy!
 I świsnął rzemieniami ponad głową.