Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/58

tera; a ponieważ i ja skorzystam na tem i pan — więc wszyscy skorzystają.
 — Cóż pani na tem skorzysta? — zapytał Pitoux.
 — Czas, który zużytkuję na robienie sobie czepeczków ażeby być ładniejszą...
 — E! rzekł Pitoux — pani jest i bez czepeczków bardzo ładną.
 — Być może, ale to gust pański tylko — odparła, śmiejąc się młoda dziewczyna. — Zresztą, nie mogę iść w niedzielę na tańce do Villers-Cotterets bez czepeczka. Tylko wielkim paniom, mogącym pudrować włosy, wolno chodzić z gołą głową.
 — Pani włosy ładniejsze bez pudru, niż inne pudrowane — powiedział Pitoux.
 — No, no! widzę, że pan jesteś w zapale mówienia mi komplementów.
 — Nie, Pani, ja tego nie umiem, bo mnie tego u ojca Fortier nie uczono.
 — A czy tańczyć tam uczono?...
 — Tańczyć? spytał Pitoux ze zdziwieniem.
 — No, tak, tańczyć.
 — Tańczyć u ojca Fortier? Jezusie Nazareński!
 — Nie umiesz pan zatem tańczyć? — spytała Katarzyna.
 — Nie — rzekł Pitoux.
 — Pójdziesz jednak ze mną w niedzielę i zobaczysz jak tańczy pan de Charny; tańczy on najlepiej ze wszystkich młodych ludzi w okolicy.
 — Kto to jest ten pan de Charny? — zapytał Pitoux.
 — Właściciel zamku w Boursonne.
 — I będzie tańczył w niedzielę?
 — Napewno.
 — A z kimże?
 — Ze mną.
 Serce Pitoux ścisnęło się, chociaż nie wiedział dlaczego.
 — A zatem to dlatego aby z nim tańczyć, chce się pani zrobić tak ładną?...
 — Tak z nim, jak z innymi.
 — Z wyjątkiem mnie?
 — Dlaczego?...
 — Bo ja tańczyć nie umiem.