Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/585

uznani za gwardzistów przez pana de Lafayette i ministra wojny.
 Wielki okrzyk radości i uwielbienia rozległ się w murach izdebki Ludwika.
 — Co zaś do broni — ciągnął bohater — mam środek jej zdobycia. Zanominujcie zaraz z pomiędzy siebie porucznika i sierżanta. Te dwie powagi towarzyszyć mi będą w wyprawie.
 Słuchacze spojrzeli po sobie niepewni.
 — Kogo radzisz wybrać Pitoux? — spytał Maniquet.
 — To mnie nic zgoła nie obchodzi — rzekł Pitoux z pewną godnością — wybory nie znoszą żadnych wpływów, zbierzcie się, wybierzcie dwóch wymienionych starszych, tylko żeby to byli ludzie pewni. Oto wszystko, co mam miałem do powiedzenia. Idźcie!
 Po tych słowach z królewskim dostojeństwem wymówionych, Pitoux pożegnał żołnierzy i pozostał sam ze swoją wielkością.
 Wybory trwały godzinę. Porucznik i sierżant zostali zamianowani: sierżantem został Klaudjusz Tellier, porucznikiem, Dezyderjusz Maniquet. Anioł Pitoux, zatwierdził obu, a potem rzekł:
 — Teraz panowie, ani chwili do stracenia nie mamy.
 — Tak, tak, uczmy się manewrów! — zawołał jeden z najzapaleńszych.
 — Zaraz — odparł Pitoux — przedewszystkiem dostańmy broni.
 — Słusznie — rzekła straszyzna.
 — Nie możnaby uczyć się kijami?...
 — Postępujmy po wojskowemu — powiedział Pitoux, widząc ogólny zapał do sztuki, której uczyć nie mógł, bo jej sam nie umiał — żołnierze, którzy chcą strzelać z kijów to śmieszne, nie zaczynajmy od śmieszności!
 — Prawda! — odpowiedziano — karabinów!
 — Chodźcież ze mną, poruczniku i sierżancie, reszta niech czeka naszego powrotu.
 Odpowiedziano mu pełnem uszanowania przyzwoleniem.
 — Mamy jeszcze sześć godzin dnia. To aż nadto aby pójść do Villers-Coterets, załatwić tam interes i wrócić.
 — Naprzód, marsz! — zawołał Pitoux.