Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/588

Ile razy ksiądz Fortier wyprowadzał uczniów na spacer w stronę skały Clouise, lub wieży Aumont, myślał o tych halucynacjach, które mu stwarzały drugie, poetyczne życie, obok prozy dni na nauce w szkole spędzanych.
 Naraz drzwi od ulicy Soissons wstrząśnięte silnie otworzyły się i weszło kilku ludzi.
 Był to burmistrz miasteczka Villers-Cotterets, jego adjunkt i sekretarz.
 Za nimi widać było dwóch żandarmów, a za żandarmami kilku głów ciekawych.
 Ksiądz zaniepokojony podszedł do burmistrza.
 — Cóż tam nowego, panie Longpré?... — zapytał.
 — Księżę dobrodzieju — odpowiedział Longpré poważnie — czy wiecie o nowym rozkazie ministra wojny?
 — Nie, panie burmistrzu.
 — Zechciejcie zatem przeczytać.
 Ksiądz wziął podany papier.
 Czytając, zbladł.
 — A więc! księżę dobrodzieju, ci panowie z gwardji narodowej, czekają na wydanie im broni.
 Ksiądz skoczył, jak gdyby chciał pożreć tych panów z gwardji narodowej.
 Wtedy Pitoux sądząc, że stosowna chwila nadeszła, ukazał się z dwoma podwładnymi.
 — Oto gwardziści — rzekł burmistrz.
 Ksiądz z bladego stał się czerwonym.
 — Ci hultaje! ci nicponie! — zawołał.
 Burmistrz nie miał ustalonych pojęć politycznych i nie chciał się różnić ani z Bogiem, ani z gwardją narodową.
 Obelgi księdza Fortier głośny jego śmiech wywołały.
 — Słyszycie jak ksiądz Fortier traktuje gwardję narodową — rzekł do Ludwika i jego dwóch podwładnych.
 — Bo ksiądz Fortier znał nas dziećmi i ma nas zawsze za dzieci... — rzekł Pitoux ze smętną słodyczą.
 — Ale te dzieci stały się ludźmi... — wtrącił głucho Maniquet, wyciągając do księdza uszkodzoną rękę.
 — Ci ludzie są wężami!... — zawołał ksiądz rozdrażniony.
 — Wężami, które zranione, ukąsić mogą, — rzekł zkolei Klaudjusz.
 Burmistrz w tych groźbach przeczuł przyszłą rewolucję.
 Ksiądz odgadł męczeństwo.