Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/590

 — Przez ministra, generała Lafayette‘a.
 — W takim razie... — odparł dumnie chłopiec, — dlaczego wahają się usłuchać?...
 W błyszczących źrenicach malca, w nozdrzach drgających, w surowym wyrazie czoła, przebijał się niepokonany duch dwóch ras, które go wydały.
 Ksiądz usłyszał te dziecięce słowa, zadrżał i skłonił głowę.
 — Trzy zastępy nieprzyjaciół przeciw nam! — szepnął.
 — Dalej, księżę dobrodzieju — rzekł burmistrz — trzeba się wziąć do wykonania.
 Ksiądz postąpił krok naprzód, a ściskając klucze u pasa wiszące, zawołał:
 — Nie, tysiąc razy nie! to nie moja własność, czekać będę rozkazów mego pana.
 — Ależ! księże dobrodzieju — rzekł burmistrz niezadowolony.
 — To bunt! — powiedział Sebastjan Fortierowi — strzeżcie się, kochany księże!
 — Tu quoque — szepnął ksiądz, zakrywając się sutanną, aby mógł naśladować ruch Cezara.
 — No, no, księże dobrodzieju... — wtrącił Pitoux, — bądźcie spokojni, broń ta dla szczęścia ojczyzny dobrze umieszczoną będzie.
 — Cicho bądź, Judaszu! — zawołał ksiądz — zdradziłeś starego profesora, czemubyś nie miał zdradzić ojczyzny?
 Pitoux, przygnieciony wyrzutami sumienia, spuścił czoło.
 To co zrobił było zręcznem, tylko szlachetnem nie było.
 Ale w tej chwili spojrzał na dwóch podwładnych, którzy zdawali się zagniewanymi z powodu słabości wodza.
 Zrozumiał, że jeżeli nie sprawi wrażenia, utraci urok cały.
 Duma wyprostowała walecznego rycerza rewolucji francuskiej, i rzekł:
 — Księże dobrodzieju, jakkolwiek uległy dawnemu nauczycielowi, nie mogę bez komentarza zostawić tych słów obrażających.
 — Co! uwagi mi chcesz robić? — rzekł ksiądz pragnąc zmieszać Ludwika szyderstwem...
 — Tak, księżę dobrodzieju — odparł Pitoux — i to