Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/601

 Pitoux, poznał głos czcigodnego pustelnika.
 — Dobrze, że jesteście — rzekł.
 Potem postępując do środka chatki i kłaniając się jej właścicielowi — dodał uprzejmie:
 — Jak się macie, ojcze Clouis?...
 — Kto tam?... — zapytał ranny.
 — Ja.
 — Co za ja?...
 — Ja, Pitoux.
 — Co za Pitoux?...
 — Ja, Anioł Pitoux z Haramontu, wiecie?...
 — Cóż mnie po tem, że ty jesteś Anioł Pitoux z Haramontu.
 — Ho!... ho!... — rzekł Pitoux — w złym humorze jest ojciec Clouis, niepotrzebnie go obudziłem — dodał pochlebiając.
 — Bardzo niepotrzebnie, masz słuszność.
 — Cóż mam tedy uczynić?...
 — To co może być najlepszego... iść sobie.
 — Jakto, bez rozmowy?...
 — A o czem chcesz rozmawiać?...
 — O przysłudze dla mnie, ojcze Clouis.
 — Ja przysług nie oddaję...
 — Zapłacę chętnie.
 — Być może, ale ja nie mogę przysług oddawać.
 — Dlaczego?...
 — Już nie zabijam.
 — Nie zabijajcie, wy coście za każdym strzałem zabijali, to niemożebne, ojcze Clouis.
 — Idź sobie, mówię.
 — Kochany ojcze Clouis!...
 — Nudzisz mnie.
 — Posłuchajcie mnie... a nie pożałujecie tego.
 — No więc, bez długiego gadania, czego żądasz?
 — Jesteście starym żołnierzem...
 — Dalej?
 — A więc! ojcze Clouis, chciałem...
 — Gadaj prędzej!
 — Chciałem... żebyście mnie manewrów nauczyli.
 — Szałaput!
 — Nie, mam mózg zupełnie zdrowy. Nauczcie mnie ćwiczeń wojskowych — a pogadamy o cenie.