Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/610

 Armja jednogłośnie mianowała go imperatorem na polu bitwy.
 Pitoux zsiadł z konia i okryty potem, upojony dumą, przyjmował powinszowania ludu.
 Jednocześnie wśród tłumu szukał wzroku Katarzyny; Katarzyna podeszła do niego.
 Wielki był jego triumf.
 — Dlaczegóż to?... — rzekła wesoło, kłamiąc swej bladej twarzy — dlaczegóż to, panie Ludwiku, nie zbliżysz się do nas? Zrobiłeś się dumny, gdy zostałeś tak wielkim wodzem...
 — O! nie, — zawołał Pitoux — dzień dobry panno Katarzyno!
 I dodał, zwracając się do pani Billot:
 — Padam do nóg pani!...
 A potem rzekł znów do Katarzyny:
 — Myli się panna Katarzyna, nie jestem wielkim wodzem, ale biednym chłopcem, ożywionym gorącą chęcią służenia ukochanej ojczyźnie.
 Szlachetne te słowa pochwycił tłum z uwielbieniem.
 — Ludwiku!... — szepnęła Katarzyna, — potrzebuję pomówić z tobą.
 — Ah! — pomyślał Pitoux i głośno dodał, — jestem na rozkazy pani.
 — Wracaj z nami na folwark.
 — Dobrze.