Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/612

 — Prawda, a tam w lesie nic nie przeszkadza?...
 — Nic.
 Znowu milczenie. Matka Billot i jej towarzyszki szły ciągle.
 — A długoż się tak uczysz? — spytała Katarzyna.
 — Czasem dnie całe, panno Katarzyno.
 — W takim razie... — zawołała żywo, — jużeś tam był oddawna?
 — Od bardzo dawna.
 — Dziwne, żem cię wchodząc, nie widziała.
 — Może usnąłem... — rzekł, — to zdarza się tym, co głową pracują.
 — A ja podczas snu tego przyszłam do lasu dla cienia i doszłam... aż do starych murów pawilonu.
 — A! — rzekł Pitoux — do jakiego pawilonu?
 Katarzyna zarumieniła się silnie. Udawanie zbyt było widocznem.
 — Pawilonu Charny... — rzekła, udając spokojność. — Tam rośnie najlepszy rozchodnik.
 — Doprawdy?...
 — Oparzyłam się piorąc, i potrzebowałam liści...
 Ludwik rzucił wzrokiem na ręce Katarzyny.
 — Nie w ręce, w nogi — dodała żywo.
 — I znalazłaś pani co potrzeba?...
 — A jakże... już nie kuleję.
 — Kulała — pomyślał Pitoux — kiedy prędzej niż jeleń uciekała w krzaki.
 Katarzyna wyobrażała sobie, że się jej udało, że Pitoux nic nie wiedział, nic nie widział.
 I ulegając uczuciu radości, uczuciu złemu dla tak pięknej duszy:
 — Tak więc — rzekła — pan Pitoux dąsa się na nas, pan Pitoux dumny jest ze swego stanowiska, pan Pitoux pogardza biednymi wieśniakami, odkąd jest oficerem.
 — Panno Katarzyno — odparł — zdaje mi się, że to pani właśnie pogniewałaś się na mnie.
 — Jakto?
 — Wypędziłaś mnie z folwarku, odmówiłaś roboty. Nic a nic nie powiedziałem o tem panu Billot. Dzięki Bogu! mam ręce i serce na własne potrzeby.
 — Zaręczam ci, pnaie Pitoux.
 — Dosyć, panno Katarzyno, jesteś panią u siebie, więc