Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/617

 — O! — wyjąknęła — zabili twego brata Jerzego i ciebie zabiją...
 — Katarzyno, cokolwiekbądź się stanie, brat starszy mnie czeka, wiesz, że cię kocham.
 — A! zostań, zostań, — wołała dziewczyna, rozumiejąc z tego wszystkiego to tylko: że on odjeżdżał.
 — Ależ honor, Katarzyno! ale brat mój Jerzy! ależ zemsta!
 — O! ja nieszczęśliwa! — krzyknęła Katarzyna i padła w objęcia jeźdźca sztywna i drgająca.
 Łza spłynęła z oka Izydora i padła na szyję dziewczyny.
 — A! — rzekła — płaczesz, dziękuję, kochasz mnie!
 — A! tak, Katarzyno, ale brat starszy mówi mi: Chodź, muszę być posłuszny.
 — Idź więc!... — rzekła — nie zatrzymuję cię.
 — Ostatni pocałunek, Katarzyno.
 — Bądź zdrów!
 I zrezygnowana, wiedząc, że od spełnienia tego rozkazu nic nie wstrzyma Izydora, młoda dziewczyna z ramion kochanka zsunęła się na ziemię.
 Izydor odwrócił oczy, westchnął, zawahał się, ale przypominając sobie rozkaz, puścił się galopem, rzuciwszy ostatnie pożegnanie Katarzynie.
 Katarzyna została w miejscu, gdzie padła na poprzek drogi.
 Prawie jednocześnie, człowiek jakiś ukazał się na wzgórku od strony Villers-Cotterets, szedł wielkiemi krokami ku zagrodzie, a w biegu potrącił o ciało leżące na drodze.
 Stracił równowagę, zachwiał się, padł, a dotykając rękami bezwładnego ciała, zawołał:
 — Katarzyna umarła!
 I wydał straszny okrzyk, aż psy folwarczne zawyły.
 — O! — wołał dalej — któż to zabił Katarzynę?
 I usiadł blady, drżący, zlodowaciały z martwem ciałem na kolanach.

KONIEC.