Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/65

 — Tak — odparł Pitoux — mam duże ręce, to prawda?...
 — I ogromne kolana.
 — Dowód to, że jeszcze urosnę.
 — Ależ, zdaje mi się, żeś pan i tak już dosyć duży, panie Pitoux.
 — To wszystko jedno; urosnę jeszcze; mam dopiero rok osiemnasty.
 — I nie masz pan wcale łydek.
 — Prawda, ale jeszcze mi urosną.
 — Trzeba mieć nadzieję — rzekła Katarzyna, — ale zresztą mniejsza o to... i tak pan dobrze wyglądasz.
 Pitoux ukłonił się i zaczerwienił.
 — O! o! — zawołał znów dzierżawca, wchodząc i spoglądając na Pitoux. — Dzielnie mi wyglądasz, mój chłopcze. Chciałbym bardzo, żeby cię ciotka Aniela zobaczyła.
 — Ja także — odpowiedział Pitoux.
 — Ciekawy jestem, coby też powiedziała? — dodał Billot.
 — Nicby nie powiedziała, wściekłaby się tylko.
 — Ależ papo — zawołała z niepokojem Katarzyna — czyby pani Aniela miała nam prawo odebrać Anioła?...
 — Przecież go wypędziła.
 — I przytem już pięć lat upłynęło — dorzucił Pitoux.
 — Jakie pięć lat? — zapytała Katarzyna.
 — Te, na które doktór Gilbert, pozostawił tysiąc franków.
 — Zostawił więc ciotce tysiąc franków?
 — Tak, na to, żeby mnie gdzie na naukę oddała.
 — Oto człowiek! — rzekł dzierżawca — i tylko pomyśleć, że się codzień coś podobnego o nim słyszy! Dla takiego — dodał, wznosząc rękę — zawsze na śmierć, na życie!
 — Chciał, abym się wyuczył jakiego rzemiosła — powiedział Pitoux.
 — I miał słuszność. Ale poczciwy jego zamiar zniweczono. Zostawił tysiąc franków aby cię nauczyli rzemiosła, a oni oddali cię do księdza, chcieli z ciebie zrobić duchownego. Ileż płaciła ojcu Fortier?
 — Kto?
 — No, ciotka naturalnie.
 — Nic mu nie płaciła.