Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/69

 Pani Billot nic nie odpowiedziała: nie była ona zbyt przewidującą kobietą.
 Ale Katarzyna uśmiechnęła się smutno.
 — No, cóż ci jest? — zapytał dzierżawca.
 — Mój ojcze, mój ojcze! — odpowiedziała dziewczyna, obawiam się, żebyś się nie naraził.
 — No, no, nie bądź no tylko ptakiem złowróżbnym, wolę zawsze skowronka, niż sowę.
 — Mój ojcze, mówiono mi już, żeby cię przestrzec... że zwrócono na ciebie uwagę...
 — I któż ci to mówił, jeżeli wolno zapytać?
 — Przyjaciel.
 — Przyjaciel? Każdemu za dobrą radę należy się podziękowanie. Ale powiedz że mi nazwisko tego przyjaciela. Któż on jest?
 — Człowiek dobrze informowany.
 — Któż nareszcie?
 — Pan Izydor de Charny.
 — Poco on znowu do mnie się wtrąca, ten fanfaron? Czego chce ode mnie, czyż ja mu daję rady jak się ma ubierać? A bodaj — że mnie potrzebowałby on bardziej, niż ja jego.
 — Mój ojcze, nie powiedziałam ci tego, ażeby cię rozgniewać. Rada to tylko pochodząca z dobrego serca.
 — A zatem i ja dam radę panu de Charny, którą mu możesz powiedzieć w mojem imieniu.
 — Jakąż?
 — Aby jego krewni baczniejszą zwracali na siebie uwagę — ciągle na zebraniach narodowych mówią o tych szlachcicach; nieraz już roztrząsano kwestję ich kochanków i kochanek. Dobrzeby też było, żeby się dowiedział, iż jego braciszek pozostaje w trochę za bliskich stosunkach z Austriaczką.
 — Mój ojcze — odpowiedziała Katarzyna, masz więcej, niż my doświadczenia, rób zatem jak uważasz.
 — W samej rzeczy — mruknął Pitoux, którego powodzenie rozzuchwaliło, czego on się wtrąca, ten pan Izydor.
 Katarzyna nie dosłyszała, czy też udała tak tylko, dosyć że rozmowa na tem została urwaną.
 Obiad podano o zwykłej porze.
 Aniołowi Pitoux wydawał się nieskończenie długim.