Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/70

 Pilno mu było pokazać się w nowem ubraniu z panną Katarzyną pod rękę.
 Uroczystym dniem była dla niego ta niedziela, nie zapomni przez całe życie 12-ego czerwca.
 Wyruszono wreszcie około trzeciej godziny.
 Katarzyna wyglądała uroczo.
 Była to ładna blondynka z czarnemi oczami, szczupła i gibka jak wierzba, ocieniająca źródło, z którego czerpano wodę na folwarku.
 Ubrana była z tą zalotnością, która uwydatnia wszystkie wdięki, na głowie miała czepeczek, który sama sobie zrobiła.
 Było jej w nim prześlicznie.
 Tańce rozpoczynano zwykle o szóstej.
 Czterech skrzypków wynajętych, punktualnie o tej porze zasiadło na estradzie z desek.
 Przed tańcami spacerowano w sławnej „alei westchnień“, o której wspominała ciotka Aniela, i przypatrywano się młodym panom z miasta, zabawiającym się w piłkę, pod dyrekcją pana Farolet, dworzanina Jego Książęcej Mości, księcia Orleańskiego.
 Farolet uważany był za wyrocznię w sprawach piłkowych, decyzje jego przyjmowano z czcią przynależną wiekowi i zasługom.
 Pitoux, sam nie wiedząc dlaczego, byłby z chęcią pozostał w „alei westchnień“, ale Katarzyna nie na to się tak wystroiła, aby pozostać w alei bukowej.
 Kobiety są kwiatami, bezustannie zwracają się do światła i muszą jak kwiaty rozwijać się i pachnąć na słońcu.
 Jeden fijołek tylko, jak utrzymują poeci, posiada zaletę skromności, ale i on nosi żałobę po minionej piękności.
 Katarzyna pociągnęła Pitoux i udali się drogą, prowadzącą do miejsca gdzie grano w piłkę.
 Pospieszymy dodać, że Pitoux nie dał się prosić.
 I jemu pilno również było pokazać swoją błękitną katankę i zalotny trójkątny kapelusz.
 Jedna rzecz szczególniej pochlebiała naszemu bohaterowi i chwilowo dodawała mu uroku nawet w oczach Katarzyny.
 Ponieważ nikt nie poznawał, bo nikt nigdy nie widział go tak starannie ubranego, uchodził więc za jakiegoś no-