Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/79

 Pitoux zwrócił znów oczy w ten sposób, aby zobaczyć okno.
 Głowa Katarzyny ukazała się i dała mu znak potwierdzający.
 — Tak panie — odpowiedział Pitoux — czyżbyś pan miał ją ochotę przeczytać? Avidus legendi libri, czy legendae historiae.
 — Panie — rzekł czarny człowiek, wydajesz mi się o wiele wyższym od stanowiska, o jakie można cię posądzić z twego ubrania. Non dives vestitu sed ingenio. Aresztuję pana...
 — Jakto aresztujesz mnie pan? — wyrzekł Pitoux, ostatecznie zdumiony.
 — Tak panie, proszę za mną.
 Pitoux nie spojrzał już w górę, ale na bok, i spostrzegł dwóch policjantów, oczekujących na rozkazy czarnego człowieka.
 Dwaj ci policjanci, jakby wyrośli z ziemi.
 — Spiszemy protokół, panowie — powiedział czarny człowiek.
 Jeden z policjantów związał sznurem ręce Pitoux‘a, a w nich książkę doktora Gilberta.
 Następnie przywiązał samego Pitoux do kółka pod oknem.
 Pitoux miał zamiar stawić opór, ale usłyszał znowu ten głos, który taki na niego urok wywierał:
 — Pozwól się związać.
 Pozwolił się związać z uległością, która zachwyciła policjantów, a szczególniej czarnego człowieka.
 Potem bez najmniejszej już podejrzliwości weszli do domu: dwaj policjanci po stół, a czarny człowiek... dowiemy się później poco.
 Ledwo policjanci i czarny człowiek zniknęli za drzwiami, dał się znów słyszeć głos.
 — Podnieś ręce.
 Pitoux podniósł nietylko ręce ale i oczy, i spostrzegł bladą i pomieszaną twarz Katarzyny.
 Trzymała nóż w ręku i wołała:
 — Jeszcze! jeszcze!
 Pitoux wzniósł się na palcach.
 Katarzyna wychyliła się z okna.
 Ostrze dotknęło sznura i Pitoux odzyskał wolność rąk.