Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/87

wam gdzie się znajduje — rzekł z niepokojem, którego ukryć nie potrafił — czy przestaniecie przewracać?...
 Agent dał znak pomocnikom.
 — Bezwarunkowo — odpowiedział — bo tylko ta książka jest powodem rewizji. Ale — dodał ze skrzywieniem, mającem pretensję — do uśmiechu, — ale powiedz nam pan otwarcie, czy masz jeden tylko egzemplarz, czy dziesięć?...
 — Jeden tylko, przysięgam.
 — Oto co musimy wyjaśnić za pomocą najskrupulatniejszego poszukiwania, kochany panie Billot, oświadczył agent. Uzbrój się pan w cierpliwość jeszcze tylko na pięć minut. My jesteśmy biednymi agentami; działamy z rozkazu władzy, uwzględnij więc pan położenie nasze, pozwól, aby ludzie honoru spełnili swój obowiązek.
 Czarny człowiek trafił dobrze.
 Tak trzeba było przemawiać do Billota.
 — Szukajcie więc — rzekł — ale prędko..
 I odwrócił się tyłem.
 Agent przymknął drzwi delikatnie i delikatniej jeszcze zakręcił klucz w zamku.
 Billot nie sprzeciwiał się temu, wzruszył tylko ramionami, pewny, że otworzy, gdy zechce.
 Czarny człowiek zaś, dał znak policjantom, i nanowo wzięli się do roboty.
 Zdwoiwszy usiłowania, przerzucili wszystkie książki, papiery i bieliznę.
 I naraz na spodzie jednej z szaf, dostrzegli małą skrzyneczkę z drzewa orzechowego, okutą żelazem.
 Agent rzucił się na nią niby sęp na zdobycz.
 Odrazu węchem poznał, że to zapewne to czego poszukiwał. Schował ją szybko pod swój płaszcz wyszarzany i dał znak policjantom, że misja skończona.
 Billot właśnie w tej chwili stracił cierpliwość.
 Przystanął przed zamkniętemi drzwiami.
 — Ależ mówię wam — zawołał — że nie znajdziecie, jeżeli wam nie powiem gdzie jest. Nie opłaci się przewracać wszystkich rzeczy. Nie jestem przecież spiskowcem, u wszystkich djabłów! Słyszycie?... Odpowiadajcie, lub jadę do Paryża, i poskarżę się królowi, Zgromadzeniu i wszystkim.
 W owej epoce stawiano jeszcze króla przed narodem.
 — Tak, panie iBllot, słyszymy pana, i jesteśmy gotowi