Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/91

wyżej, agent zamknął starannie, i zagłębił obiedwie ręce w stosy rozrzuconych serwetek.
 — Nie!... — rzekł — to niepodobieństwo!...
 — Czego szukasz, kochany ojcze? — spytała Katarzy na...
 Billot obejrzał się w koło osłupiały.
 — Zobacz... zobacz, czy jej gdzie nie zobaczysz. Ale nie, w komodzie nie ma, w biurku także nie... Zresztą tu była, tu, tu... Ja sam ją tu włożyłem. Wszoraj ją widziałem jeszcze. Nie książki zatem szukali, nędznicy, lecz skrzyneczki.
 — Jakiej skrzyneczki?... — zapytała Katarzyna.
 — Wiesz dobrze jakiej.
 — Skrzyneczki doktora Gilberta?... — odważyła się powiedzieć pani Billot, która w nadzwyczajnych okolicznościach zawsze milczała, pozwalając mówić i działać innym.
 — Tak, skrzyneczka doktora Gilberta!... — zawołał Billot, chwytając się za włosy. — Jego skrzyneczka... tak cenna!...
 — Przestraszasz mnie, mój ojcze — powiedziała Katarzyna.
 — O!... ja nieszczęśliwy! — zawołał Billot wściekły — nigdy się tego nie spodziewałem, wcale nie pomyślałem o tej skrzynce!... A!... co powie doktór Gilbert?... co on sobie pomyśli?... Uzna mnie za zdrajcę, za niedbalca, nikczemnika!...
 — Cóż było w tej skrzynce, drogi ojcze?...
 — Nie wiem, wiem to tylko, że przysiągłem doktorowi bezpieczeństwo na życie moje, i że powinienem był się dać zabić, aby go obronić.
 I Billot uczynił ruch tak rozpaczliwy, że żona i córka cofnęły się przerażone.
 — Boże, Boże!... czy ci się zmysły mięszają, mój biedny ojcze — krzyknęła Katarzyna.
 I wybuchnęła płaczem.
 — Odpowiedzże mi!... — zawołała — na miłość boską, odpowiedz!...
 — Piotrze mój przyjacielu — dodała pani Billot — odpowiedzże twojej córce, odpowiedzże twojej żonie.
 — Konia!... konia!... — krzyknął dzierżawca, — niech mi co tchu przyprowadzą mego konia.