Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/93

ROZDZIAŁ IX

DROGA DO PARYŻA

 Powróćmy do Pitoux.
 Pędziły go dwa największe na tym świecie bodźce: strach i miłość.
 Strach szeptał mu:
 — Możesz być przytrzymanym, obitym, strzeż się zatem, mój chłopcze.
 To wystarczało, aby biegł, jak daniel.
 Miłość powiedziała mu głosem Katarzyny:
 — Uciekaj, co sił starczy, kochany Pitoux.
 I uciekał.
 Te dwa bodźce, jak już powiedzieliśmy o tem, sprawiły, że nie biegł, ale leciał.
 Długie nogi i ogromne kolana, tak niezgrabnie wyglądające na balu, wydawały mu się pożyteczne, teraz, gdy serce przepełnione strachem uderzało trzy razy na sekundę.
 Pan de Charny przy swoich małych nóżkach, cienkich kolanach i zgrabnie zaokrąglonych łydkach, nie byłby tego potrafił.
 Pitoux przypomniał sobie piękną bajkę o jeleniu, który stojąc nad zdrojem, lamentował nad swemi nogami, i... chociaż nie miał na czole tej ozdoby, w jakiej zwierzę znajdowało ukojenie, wyrzucał sobie, iż pogardzał swemi „tyczkami“.
 Tak nazwała matka Billot nogi Pitoux, gdy się im przyglądał przed zwierciadłem.
 Biegł w dalszym ciągu lasem, pozostawiając Cayolles po prawej, a Yvors po lewej stronie i oglądając się z poza każdego krzaku, bo nie słyszał nic od dawna, wyprze-