Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/100

 — To co innego! A więc, Benvenuto, potrzebuję dwanaście świeczników do mojego stołu.
 — O co w tem, to będę ci posłuszny, Najjaśniejszy Panie.
 — Świeczniki te mają, tworzyć dwanaście posągów srebrnych.
 — Najjaśniejszy Panie, to będzie przepyszne.
 — Te posągi będą, wyobrażać sześć bogów i sześć bogiń i będą takiej jak ja wielkości.
 — Lecz to będzie istny poemat — zrzekła księżna d’Etampes — cud zadziwiający! nie prawdaż, panie Benvenuto?
 — Nie dziwię się nigdy, pani.
 — Ja zaś dziwiłabym się — odrzekła księżna urażona — gdyby kto inny a nie rzeźbiarze starożytności, zdołał wykonać podobne dzieło.
 — Spodziewam się jednak wykonać je tak dobrze, jak starożytni rzeźbiarze — odpowiedział Benvenuto z zimną krwią.
 — O! czy nie przechwalasz się nieco, panio Benvenuto?
 — Nie przechwalam się nigdy, pani.
 Mówiąc te słowa z zimną krwią, Cellini patrzał na panią d’Etampes a dumna księżna mimowolnie spuściła oczy przed tem spojrzeniem nieugiętem, pewnem siebie a przecież nie gniewnem. Anna uczuła pewną nienawiść przeciwko Cellinie-