Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/111

 — Słucham. Przestrogę zawsze dobrze przyjmuję, skoro tylko pochodzi od przyjaciela.
 — Lecz ta, którą, mam ci udzielić, tobie tylko samemu udzieloną być może.
 — Ten młodzieniec, to drugi ja; mów więc, Franciszku.
 — Byłbym to już uczynił, gdybym sądził, że powinienem — powiedział przyjaciel Benvenuta.
 — Wybacz, mistrzu — rzekł Askanio oddalając się.
 — Idź więc tam, gdzie mieliśmy udać się obaj — powiedział Benvenuto do Askania — wiesz, że co ty widziałeś, to tak jak gdybym i ja widział. Obejrzyj wszystko po szczególe; przekonaj się, czy pracownia będzie miała dobre światło, czy dziedziniec będzie dogodny do odlewania i czy można będzie oddzielić nasze laboratoryum od reszty uczniów. Nie zapomnij także o grze w piłkę.
 I Benvenuto wziąwszy pod rękę przybysza, wrócił z nim do pracowni, zostawiając młodzieńca nieruchomego na środku ulicy Świętego Marcina.
 W istocie, zlecenie dane mu przez jego mistrza, zmieszało Askania.
 Już i tak w niemałym był kłopocie, gdy