Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/116

 — W imieniu króla! — zawołał ogrodnik — Jezus Marya! czyż król chce nam go odebrać?
 — Być może! — odpowiedział Askanio.
 — Lecz cóż by to miało znaczyć?
 — Pojmujesz, mój przyjacielu — rzekł Askanio z godnością — że nie obowiązany jestem tłomaczyć się tobie.
 — To prawda. Z kim że więc pan chcesz mówić?
 — Czy jest pan prewot? — zapytał Askanio, który wiedział bardzo dobrze, że go w Nesle niema.
 — Nie, panie, jest w Chatelet.
 — Któż go więc zastępuje w nieobecności?
 — Jego córka, panna Blanka.
 Askanio uczuł, że się zarumienił aż po uszy.
 — A potem — mówił dalej ogrodnik — jest tak że pani Perrine. Czy pan chcesz mówić z panią Perrine, czy z panną Blanką?
 Zapytanie było bardzo proste a jednak spowodowało straszliwą walkę w duszy Askania.
 Otworzył usta chcąc powiedzieć, że z panną Blanką chce się widzieć, a jednak jakby słowa tak śmiałe nie chciały mu przejść przez gardło, zażądał pani Perrine.
 Ogrodnik, który nie domyślał się, że jego zapytanie, które uważał za bardzo proste, sprawiło