Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/121

 — Nie; lecz Jego królewska mość darował nam go.
 — Jego Królewska mość darował! — zawołała pani Perrine, coraz bardziej ździwiona.
 — Na zupełną, własność — odrzekł Askanio.
 — I komuż to, panu?
 — Niezupełnie, moja dobra damo; lecz mojemu mistrzowi.
 — A któż to jest ten twój mistrz, młodzieńcze? zapewne jaki wielki magnat zagraniczny?
 — Więcej jeszcze, pani Perrine, wielki artysta, przybyły umyślnie z Florencyi na usługi Jego chrześciańskiej mości.
 — A! a! — rzekła dobra kobieta, która nie wiele zrozumiała — a cóż on robi?
 — Co robi? wszystko: pierścionki dla młodych dziewcząt; nalewki na stoły królów; posągi do kościołów; przytem w wolnych chwilach, oblega lub broni miast i prowadzi wojnę z kardynałami.
 — Jezus Marya! — zawołała pani Perrine — a jakże się nazywa ten twój mistrz?
 — Nazywa się Benvenuto Cellini.
 — To dziwna! nie znam tego nazwiska — mruczała dobra kobieta — a jakiż jest stan jego?.
 — Jest złotnikiem.