Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/122

 Pani Perrine spojrzała na Askania wielkiemi oczyma.
 — Złotnikiem! — mruczała — złotnikiem! i sądzisz, że pan prewot ustąpi swego pałacu... złotnikowi?
 — Jeżeli nie ustąpi, odbierzemy mu...
 — Przemocą?
 — Bezwątpienia.
 — Lecz zdaje mi się, że twój pan nie ośmieli się występować przeciwko panu prewotowi.
 — Występował już przeciwko trzem książętom i dwom papieżom.
 — Jezus Marya! dwóm papieżom. Czy czasem nie jest heretykiem?
 — Jest katolikiem jak ty i ja, pani Perrine; uspokój się, szatan nie jest naszym sprzymierzeńcem lecz za to mamy za sobą króla.
 — A! to być może; lecz pan prewot ma kogoś silniejszego za sobą.
 — A kogóż to?
 — Panią d’Etampes.
 — A więc, partya równa — rzekł Askanio.
 — A jeżeli pan d’Estourville nie zgodzi się na dobrowolne oddanie pałacu?
 — To mistrz Benvenuto weźmie go przemocą.