Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/126

kluczy wiszący przy drzwiach, zaczęła iść przed nim.
 Rzućmy więc oczyma wraz z Askaniem na pałac de Nesle, w którym odtąd mają się odbywać główne sceny naszego opowiadania.
 Pałac, a raczej gmach Nesle, jak go pospolicie wówczas nazywano, leżał, jak nasi czytelnicy wiedzą, na lewym brzegu Sekwany.
 Zakończał Paryż od strony północno-zachodniej, gdyż po za jego murami nie widziano nic tylko fosy miasta i zieleniejące murawy Pré-aux-Clercs.
 Zbudował go Amaury, pan na Nesle z Pikardyi, ku końcowi VIII wieku.
 Filip Piękny kupił go od niego w roku 1308 i obrócił na zamek królewski.
 W 1520 r. wieża Nesle oddzieloną została od zamku, w celu uformowania bulwaru, mostu na fosach i bramy Nesle, tak, że ponura wieża pozostała na brzegu rzeki samotna i posępna jak pokutująca grzesznica.
 Lecz gmach Nesle był tak wielki, iż nie znać było tego odpadku.
 Obszerny był jak miasteczko; wysoki mur z obszernym przysionkiem i małemi drzwiami, oddzielał go od bulwaru.
 Wchodziło się naprzód na wielki dziedziniec,