Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/151

 — Chciałbym dla wielu względów, aby tak było, lecz na nieszczęście, nikt mi tego nie powiadał, sam bowiem na własne uszy słyszałem.
 — Co słyszałeś?
 — Słyszałem, jak król osobiście darował Wielki Nesle innemu.
 — Któż jest ten inny?
 — Awanturnik włoski, złotnik, którego znasz może z nazwiska, intrygant zwany Banvenuto Cellini, który przybył z Florencji przed dwóma miesiącami, którego król proteguje nie wiem dla czego i którego dziś odwiedził z całym swoim dworem w pałacu kardynała Ferrare, gdzie ten mniemany artysta umieścił swój sklep.
 — Mówisz, że byłeś przy tem, wicehrabio, jak król dał Wielki Nesle temu nędznikowi?
 — Byłem — odrzekł Marmagne, wymawiając to słowo wolno i z pewną rozkoszą.
 — A! a! — rzekł prewot — czekam więc tego awanturnika; niech przyjdzie objąć dar, otrzymany od króla.
 — Zamierzasz się opierać?
 — Bezwątpienia.
 — Wbrew rozkazowi królewskiemu?
 — Wbrew wszystkim rozkazom na świecie.
 — Bądź ostrożny, prewocie — powiedział wicehrabia de Marmagne, prócz gniewu króla, na