Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/153

 — Czy chcesz abym ci dał radę, mój kochany.
 — Daj, byleby była krótka.
 — Unikaj walki z mocniejszym od siebie.
 — Z mocniejszym odemnie! jakimś nędznym rzemieślnikiem włoskim! Wicehrabio! gniewasz mnie.
 — Bo na honor, mógłbyś tego później żałować. Mówię ci bez żartów.
 — Wicehrabio! przywodzisz mię do wściekłości!
 — Pamiętaj, że ten człowiek ma króla za sobą.
 — A ja mam panią d’Etampes..
 — Jego królewska mość może źle uważać, że się opierać będziesz jego woli.
 — Raz już to zrobiłem, mój panie, i to z powodzeniem.
 — Tak, wiem, w sprawie opłaty z mostu w Mantes. Lecz...
 — Lecz co?
 — Lecz nie ryzykuje się nic, a przynajmniej bardzo mało, opierając się królowi słabemu i dobremu; bardzo jednak niebezpiecznie jest rozpocząć walkę z człowiekiem tak silnym i strasznym jak Benvenuto Cellini.