Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/154

 — Do stu piorunów! wicehrabio, chcesz więc mię przywieść do szaleństwa?
 — Przeciwnie; chcę cię przywieść do rozsądku.
 — Dosyć, wicehrabio, dosyć! przysięgam, że ten hultaj drogo przypłaci chwilę, jaką przepędziłem dzięki twej przyjaźni.
 — Dałby to Bóg, prewocie! dałby Bóg!
 — Dobrze, dobrze! czy nie masz mi nic więcej do powiedzenia?
 — Nie, nie — odrzekł wicehrabia, jakby szukał jeszcze w myśli, czy nie ma co dodać do pierwszej wiadomości.
 — A więc bywaj zdrów — zawołał prewot.
 — Bądź zdrów, mój biedny przyjacielu!
 — Żegnam!
 — Uprzedziłem cię przynajmniej.
 — Bądź zdrów!
 — Nie, będę miał sobie nic do wyrzucenia, to mnie pociesza...
 — Bądź zdrów!
 — Życzę ci pomyślnego skutku! Chociaż muszę ci przyznać, że wątpię aby się to życzenie spełniło.