Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/213

Benvenuto, gdyż możesz śmiało powiedzieć, że ci ocalił życie, Mości prewocie. Lecz gdzie jesteś panie d’Estourville? — rzekł z kolei Cellini szukając oczyma prewota, którego zniknięcia nie mógł pojąć.
 — Jest tu, mistrzu — rzekł Herman.
 — Gdzie?
 — Tu, w tem więzieniu.
 — O! panie Benvenuto! — zawołała Blanka biegnąc ku szopie i czyniąc zarazem poruszenie błagania i wyrzutu.
 — Otwórz Hermanie — rzekł Cellini.
 Herman otworzył i prewot ukazał się na progu, nieco upokorzony swoją przygodą.
 Blanka rzuciła się w jego objęcia.
 — O! mój ojcze! mój ojcze! — zawołała — nie jestżeś raniony? nic ci nie jest? i mówiąc to spoglądała na Askania.
 — Nie — rzekł prewot swoim ostrym głosem — nie, dzięki niebu, nic mi się nie stało.
 — I... i... — zapytała z wahaniem się Blanka — czy to prawda, mój ojcze, że ten młodzieniec...
 — Nie mogę zaprzeczyć, że w sam czas przybył.
 — Tak, tak — rzekł Cellini, ażeby otrzymać pchnięcie szpady, które dla was przeznacza-