Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/215

był o Askania; w waszym pałacu? Więc chcesz koniecznie rozpoczynać bójkę na nowo?
 — Jakto? — zawołał prewot, zamierzyłbyś więc wypędzić mnie ztąd i moję córkę?
 — Bynajmniej. Zajmujecie mały Nesle; zatrzymacie go przeto i żyjmy jak dobrzy sąsiedzi. Co do nas, pozwolisz pan, że Askanio pozostanie od tej chwili w wielkim Nesle, gdzie przybędziemy wszyscy dziś wieczór. Z tem wszystkiem, jeżeli przekładasz pan wojnę...
 — O! mój ojcze! — zawołała Blanka.
 — Nie! wolę pokój! — rzekł prewot.
 — Nie ma pokoju bez warunków, panie prewocie — rzekł Benvenuto. Uczyń mi zaszczyt towarzyszenia do wielkiego Nosie lub przyjmij mię w małym, a ułożymy traktat.
 — Pójdę z panem — rzekł prewot.
 — Zgoda! — odpowiedział Cellini.
 — Blanko — rzekł pan d’Estourville do córki — idź do siebie i czekaj tam mojego powrotu.
 Blanka, pomimo tonu w jakim rozkaz ten był wyrzeczony, nadstawiła czoło do pocałowania ojca i ukłoniwszy się spojrzeniem, które wymierzyła do wszystkich, ażeby Askanio miał także w niem udział, oddaliła się.