Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/224

Marmagne nie odmawiał sobie tryumfu próżności, jaki ludzie głupi i podli lubią, odnosić nad nieszczęściami swoich znajomych.
 — A cóż! — rzekł — wszak ci mówiłem kochany prewocie.
 — A! to ty wicehrabio. Dzień dobry — odpowiedział d’Estourville.
 — No, czy miałem słuszność, hę?
 — Niestety! tak. Jakże się masz?
 — Nie mam sobie przynajmniej nic do wyrzucenia w tej przeklętej sprawie, uprzedzałem cię.
 — Czy król powrócił do Luwru?
 — „Bajeczka! — mówiłeś — „rzemieślnik, awanturnik, nic mi nie zrobi!” Przekonałeś się mój biedny przyjacielu...
 — Pytam się ciebie, czy król powrócił z Fontainebleau?
 — Tak i żałował bardzo, że go nie było w niedzielę w Paryżu i że nie mógł z jednej ze swoich wież w Luwrze, być świadkiem zwycięztwa odniesionego przez jego złotnika nad prewotem.
 — Cóż mówią u dworu?
 — Mówią, że zostałeś zupełnie pokonany.
 — Hum! hum! — mruknął prewot, którego ta urywkowa rozmowa zaczynała niecierpliwić.
 — A więc, pobił cię zupełnie? — mówił dalej Marmagne.