Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/243

w których dusza dostaje się w nową sferę, które zawierają dwadzieścia lat w jednej minucie i których wspomnienie trwa przez życie całe.
 Tych dwoje pięknych dzieci, stworzonych prawie jedno dla drugiego i które oddawna do siebie należały, potrzebowało tylko podać sobie ręce dla złączenia się, a zdawało się, że była pomiędzy niemi przepaść, która ich rozdzielała.
 Po kilku chwilach Blanka podniosła głowę.
 — Płaczesz pan — zawołała głosem mocniejszym niż jej wola.
 — Nie płaczę — odpowiedział Askanio upadając na ławkę, lecz niosąc ręce do twarzy, odjął je zwilżone łzami. Prawda — rzekł — płaczę.
 — I czego? co ci jest? Przywołam kogo. Czy cierpisz?
 — Cierpię z powodu jednej myśli.
 — Jakiej?
 — Myślę, że lepiej by może było dla mnie gdybym był umarł owego dnia.
 — Umrzeć! Ileż lat masz panie, że mówisz o śmierci?
 — Dziewiętnaście, lecz wiek nieszczęścia powinienby być wiekiem śmierci!