Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/271

więc tak jak ja, Benvenuto, nie pożałujesz, że usłuchałeś przyjaciela. Błagam cię o to dla ciebie i dla mnie, błagam cię w imię twojej sławy i przyszłości, które własnemi dłońmi obalisz, jeżeli będziesz trwał w uporze.
 — To będzie trudno! — rzekł Benvenuto Cellini, który jednakże widocznie zaczynał ustępować.
 — Uczyń to, Benveuuto — dodał Primaticcio — jeżeli nie dla siebie, to dla naszego wielkiego króla. Czy chcesz zakrwawić mu serce, stawiając go w konieczności wybierania pomiędzy faworytą, którą kocha i artystą, którego uwielbia?
 — A więc, niech i tak będzie! dla króla uczynię to — zawołał Cellini, ucieszony, że znalazł w obliczu swojej miłości własnej dostateczną wymówkę.
 — To co innego! — rzekł Primaticcio. A teraz pojmujesz Cellini, że gdyby jedno słowo tej rozmowy doszło do księżnej, byłbym zgubiony.
 — O! — rzekł Benvenuto — spodziewam się, że jesteś spokojny.
 — Niech Benvenuto da swoje słowo, a wszystko skończone — rzekł Primaticcio.