Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/334

wany przez samego Benvenuta i wyobrażający dwie złączone ręce.
 Trzeba wiedzieć, że od dnia walki, Jakób Aubry powziął prawdziwą przyjaźń dla prawej i dzielnej energii florenckiego artysty.
 Nie przerywał mu kiedy mówił, rzecz niesłychana!
 Patrzał na niego i słuchał go z uszanowaniem, czego jego profesorowie na nim nigdy wymódz nie mogli.
 Uwielbiał dzieła mistrza z zapałem jeżeli nie ze znajomości rzeczy pochodzącym, to przynajmniej szczerze i gorąco.
 Z drugiej strony otwartość, męztwo i dobry humor studenta podobały się Celliniemu.
 Grał dobrze w piłkę i mógł się dzielnie bronić, chociaż przegrywał.
 Potrafił dotrzymać placu przy butelce.
 Słowem, on i złotnik zostali najlepszemi przyjaciółmi w świecie, i Benvenuto wspaniały, ponieważ wiedział, że jego skarb jest niewyczerpany, zmusił go jednego dnia do przyjęcia tego małego pierścionka tak cudownej roboty, że w braku jabłka skusiłby Ewę i zasiałby niezgodę na weselu Tetydy i Peleusza.
 Nazajutrz po dniu, w którym pierścionek