Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/349

głosem. I wyciągnąwszy rękę prawą ku Marmagnowi — rzekł: Krok jeden dalej, a padniesz trupem.
 Wicehrabia zatrzymał się, a stosownie do tego wstępu, należało się spodziewać pojedynku.
 Lecz są ludzie posiadający dar stawania się groźnymi.
 Trwogą przejmuje każde ich spojrzenie, każdy ruch, jakby to było spojrzenie i ruch lwa.
 Ich tchnienie już wionie postrachem, zdala już czuć ich siłę; tupają nogą, ściskają pięście, marszczą brwi, ich nozdrza się wzdymają, a na ten widok i najśmielsi się ociągają.
 Drapieżne zwierzęta, których małe są napadnięte, jeżą tylko sierć i hałaśliwie szczekają aby odstraszyć napastnika.
 Lecz ludzie, o których tu mówię, są żyjącem niebezpieczeństwem.
 Najodważniejsi poznają w nich równych sobie, lecz pomimo tajemnego wzruszenia, prosto ku nim przystępują.
 Tylko słabi, tylko lękliwi i podli, drżą i cofają się na ich widok.
 Marmagne więc jak już mogliśmy się tego domyśleć, nie był odważnym, a Benvenuto zupełną miał nad nim wyższość.
 Przeto gdy wicehrabia usłyszał głos stra-