Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/386

 Askanio wybladły ze wzruszenia, wstrzymywał drżącą ręką tętna swojego serca.
 Zaczęli razem oboje mówić; on wyrzekł:
 — Daruj pani, lecz pozwoliłaś mi okazać niektóre klejnoty; ona zaś powiedziała:
 — Z radością widzę, żeś przyszedł do zdrowia panie Askanio.
 Nawzajem jednocześnie przerwali sobie, a lubo słodkie ich głosy pomieszały się, doskonale jednak zrozumieli się, gdyż Askanio, ośmielony uśmiechem mimowolnie pojawionym na ustach dziewicy, odpowiedział z niejaką pewnością.
 — Byłaś więc pani łaskawą pamiętać jeszcze, że byłem raniony?
 — Byłyśmy bardzo zdziwiono i niespokojne niewidząc pana — odpowiedziała Blanka.
 — Już nigdy nie chciałem się tu pokazać.
 — Dla czego?
 Askanio w tej chwili stanowczej był zmuszony oprzeć się o drzewo, zebrawszy dopiero siły i całą odwagę, wyrzekł drżącym głosem:
 — Teraz mogę wszystko wyznać: kochałem cię.
 — A teraz?
 Ów wykrzyk wydarty z piersi Blanki, zdolny był rozproszyć wszelkie wątpliwości zręczniejszego niż Askanio; w nim tylko ożywił nieco nadzieję.