Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/40

aby Benvenuto zasnął, mając do mnie urazę; wypełnij więc natychmiast mój rozkaz i niech jutro rano, wstając, mam pomyślną odpowiedź.
 Pompeo wyszedł więc z Watykanu opuściwszy uszy i udał się do sklepu Benvenuta, który znalazł zamkniętym.
 Zajrzał przez dziurkę od klucza, przez szpary we drzwiach; przeglądnął wszystkie okna, spodziewając się ujrzeć gdziekolwiek światło; lecz widząc, że wszędzie ciemno, odważył się zapukać do drzwi raz, potem drugi cokolwiek mocniej, nareszcie trzeci raz jeszcze mocniej.
 Wtedy otworzyło się okno na pierwszem pięrze i Benvenuto pokazał się w koszuli z rusznicą w ręku.
 — Kto tam? — zapytał.
 — Ja — odrzekł posłaniec.
 — Kto, ty? — powtórzył złotnik, poznając od razu Pompea.
 — Ja, Pompeo.
 — Kłamiesz — rzekł Benvenuto — znam bardzo dobrze Pompea; jest to taki tchórz, że nie odważyłby się o tej godzinie wyjść na ulice Rzymu.
 — Ale, kochany Cellini, przysięgam ci...
 — Milcz; jesteś łotrem co przybrał nazwisko tego biedaka, ażeby się dostać do mego domu i okraść mnie.