Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/493

 W jego niebiańskiem obliczu malowała się smętność ojca zasmuconego i łaskawość monarchy przebaczającego.
 Jego czoło jaśniało, lecz usta uśmiechały się.
 Był więcej niż wielkim, był dobrym.
 — Poczekaj Stefano.
 Starłem robotę i w kwadrans pod jej okiem rozpocząłem rysunek oblicza Zbawiciela.
 — Czy teraz podobniejszy do twojego objawienia?
 — „A tak — odpowiedziała ze łzami; — takim mi się objawił Zbawiciel w godzinie cierpień. Tak, poznaję go teraz w jego postaci majestatycznej, a zarazem pełnej miłosierdzia. Radzę ci przeto postępuj podobnie na przyszłość; nim weźmiesz wosk do ręki, przejmij się myślą; masz w ręku narzędzie, uchwyć uczucie; masz materyał, szukaj duszy; niech twoje palce będą zawsze ulegle myśli, czyli raczej zgodne z nią.”
 Takie to były zdania dziecka szesnastoletniego, jakie czerpało w swoim niepospolitym rozsądku.
 Będąc sam rozmyślałem nad tem co mówiła, i przyznawałem jej słuszność.