Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/520

 Koń osiodłany oczekiwał na niego w pierwszym dziedzińcu, trzymał go Jan.
 W tej chwili Katarzyna zbliżyła się do Benvenuta i wziąwszy go na stronę — rzekła:
 — Panie twój odjazd w drażliwem położeniu mnie stawia.
 — Jak to moje dziecię?
 — Pagolo kocha mnie coraz gwałtowniej.
 — W istocie?
 — Ciągle mi plecie a swojej miłości.
 — I cóż ty na to?
 — Stosownie do rad pańskich, odpowiadam mu, że trzeba się namyśleć, a wtedy być może, że wszystko da się pogodzić.
 — Bardzo dobrze.
 — Jakto bardzo dobrze? Lecz nie wiesz, że on za prawdę przyjmuje to wszystko co mówię, a ja zobowiązuję się nie na żart względem tego młodzieńca. Przed dwoma tygodniami wskazałeś mi sposób postępowania, nie prawdaż?
 — Być może, jednak nie przypominam sobie.
 — Lecz ja lepszą mam pamięć. Przez pierwsze pięć dni odpowiadałam, starając się wywieśdź go z błędu, że winien się przemódz i przestać mnie kochać. Następnych pięć dni, słuchalam go w milczeniu, była to raczej odpo-