Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/557

 — Węglarz? wcale nie — odpowiedziała ochmistrzyni.
 — O to dobrze, ale mniejsza o to.
 — Dla czegóż pan o to pytasz?
 — Bo w historyach niemieckich zawsze węglarz występuje, lecz mniejsza o niego, dla tego i panny historya może być bardzo piękną; zacznij więc.
 — Trzeba wam wiedzieć — odezwała się pani Perrina, iż na tym samym miejscu gdzie teraz jesteśmy, stał przedtem klasztor zakonników, którzy wszyscy byli ludźmi dorodnymi, najniższy z nich był wzrostu pana Hermana.
 — Do kata! śliczne zgromadzenie — przerwał Jakób Aubry.
 — Cicho bądź gaduło — rzekła Katarzyna.
 — Tak, cicho bądź — powtórzył Herman.
 — Już ani słowa nie pisnę — mów pani dalej.
 — Zwłaszcza przeor był przecudownym mężczyzną.
 Wszyscy zakonnicy mieli prześliczne czarne połyskliwe brody i oczy iskrzące, lecz przeor miał brodę czarniejszą od drugich i oczy bardziej iskrzące; trzeba dodać, że owi czcigodni ojcowie nadzwyczaj pobożni, zachowywali ściśle regułę zakonną; nadto obdarzeni byli glosami tak melo-