Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/573

widziałaś duch mnicha, przechadzający się w ogrodach wielkiego Nesle?
 — Tak jak ciebie widzę teraz, drogie dziecię, odparła pani Perrine.
 — A pani Rupertą widziała głowę Marsa w płomieniach?
 — Dotąd mam ją przed oczyma.
 — Otóż to, rzekła pani Perrine, duch przeklęty obrał głowę Marsa na mieszkanie, a ponieważ i duch musi się przechadzać jak każdy z żyjących, o pewnych więc godzinach wychodzi, a gdy się utrudzi, to znowu wraca do głowy. Widzicie, bożkowie i złe duchy to się tak dobrze znają z sobą jak łotry na jarmarku; wszyscy są mieszkańcami piekła, i ten okropny bałwan Marsa jest przytułkiem mnicha pokutującego.
 — Tak pani sądzisz? zapytał Herman.
 — Jestem pewną panie Herman.
 — Słowo honoru, to okropnie! — pomruknął Herman drżący.
 — A więc wierzysz w widma Hermanie, rzekł d’Aubry.\
 — Naturalnie że wierzę.
 Jakób Aubry wzruszył ramionami; mimo to zamierzył zgłębić tajemnicę. Była to rzecz najłatwiejsza dla niego, gdyż wchodził i wychodził dowolnie z zamku. Postanowił zatem odłożyć odwie-