Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/628

 Powierzchownie jednak zdawał się spokojny.
 Przybywszy przed bramę zamku, zatrzymał się przez chwilę ździwiony panującą ciszą w warsztatach; posępne mury zdawały się być opuszczone; mistrz kołatał po dwakroć a nikt nie wyszedł, nakoniec po trzeciem silniejszem stuknieniu Katarzyna drzwi otworzyła.
 — A! to pan! — zawołała. Niestety czemuż nie przybyłeś przed dwoma godzinami?
 — Co się stało? — zapytał Cellini.
 — Prewot, hrabia i księżna byli tutaj.
 — Jakto?
 — Robili poszukiwania w pałacu.
 — Dalej?
 — Znaleźli Blankę w głowie Marsa.
 — Niepodobna!
 — Księżna d’Etampes uwiozła z sobą Blankę, a prewot kazał wtrącić do więzienia As kania.
 — A! zostałem zdradzony! — zawołał Benvenuto tupnąwszy nogą a ręką uderzając się w czoło. Poczem puściwszy samopas konia do stajni, pośpieszył do warsztatu i zawołał: „Pójdźcie tu wszyscy!”
 W mgnieniu oka robotnicy stanęli przed Cellinim.