Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/635

była tylko pozorną, grube krople potu występowały mu na czoło, a gniew wrzał w sercu jego. Nic bowiem nie było nieznośniejszego dla jego gwałtowności jak ta rozmyślna zwłoka, nikczemna zawada zamkniętych drzwi i grubiańska odpowiedź zuchwałego służalca. Ludzie silni, najstraszniejszych doznają cierpień, ilekroć trafiają na zawady materyalne. Benvenuto byłby oddał dziesięć lat życia, aby go kto potrącił; idąc wznosił głowę, zwracał groźne na przechodzących spojrzenia, jakby do nich przemawiał: „Może jest kto pomiędzy wami co mu się życie sprzykrzyło? Jeżeli tak, niech się ze mną spotka, jestem na jego usługi.” W takiem to usposobieniu, zażądał od pazia by go wpuścił do króla.
 — Król nie jest widzialny, odpowiedział młodzieniec.
 — Czyli mnie nie znasz? rzekł zdziwiony Benvenuto.
 — I owszem, znam pana bardzo dobrze.
 — Nazywam się Benvenuto Cellini a Najjaśniejszy pan rozkazał mnie wpuszczać w każdej porze.
 — Właśnie też dla tego, że się pan nazywasz Benvenuto Cellini, nie możesz wejść.
 Benvenuto osłupiał.
 — A! to pan, odezwnł się młodzieniec do